Gatunki drewna egzotycznego: Bangkirai
RobertPlonka 13.10.2012, czytano 18 razy, pobrano kod HTML 0 razy, komentarzy 0.
Historia
Naukowa nazwa Bangkirai to Shorea leavis, drzewo należy do dużego gatunku Shorea, skupiającego 15 róznych gatunków. Jego nazwa wzięta
została od nazwiska Sir Johna Shoera, generalnego gubernatora
Brytyjskiej Kompani Wschodnioindyjskiej, piastującego to stanowisko w
latach 1793–1797. Brytyjczycy na kolonizowanych terenach posiadali
szerokie uprawnienia handlowe, nadane im przez królową Elżbietę I. Jeden
z aspektów handlu dotyczył również materiału budowlanego w postaci
drewna egzotycznego, dlatego to właśnie Brytyjczykom zawdzięczamy
dzisiejszą popularność drewna egzotycznego w budownictwie.
Drzewo
Bangkirai, poza Indiami, rośnie również w Indonezji, Pakistanie,
Malezji, na Tajwanie oraz Filipinach. W naturze osiąga spore rozmiary,
odnotowano, że najwyższe drzewo z gatunku Shorea miało aż 88,3 metra wysokości. Standardowo Bangkirai, a więc Shorea leavis, osiąga wysokość ok. 50 metrów przy średnicy pnia często przekraczającej 120 cm.
Właściwości
Bangkirai
jest drewnem niezwykle twardym, posiadającym pierwszą klasę twardości.
Czyni to z niego idealny materiał nie tylko na tarasy drewniane, ale
również do szerokiego wykorzystania w przemyśle. Drewno reaguje na rdzę,
dlatego najważniejszą rzeczą jest przetwarzanie materiału wyłącznie ze
stalą nierdzewną. Dotyczy to zarówno tarasów, gdzie Bangkirai jest
przykręcane wyłącznie za pomocą tego typu śrub (np. typu SPAX-D), aż po
przemysł ciężki, gdzie Bangkirai montuje się przykładowo w podkładach
kolejowych czy kontenerach. Jeśli drewno będzie miało kontakt ze rdzą,
na jego strukturze mogą pojawić się szpecące plamy.
Barwa
drewna jest różna i może zależeć zarówno od miejsca, z którego pochodzi
gotowa deska, jak i od sposobów przechowywania i transportu. Zazwyczaj
jest to kolor brązowo-żółty, który zależnie od wspomnianego pochodzenia
może być ciemniejszy lub jaśniejszy.
Naturalną
rzeczą są również małe otworki, przypominające nieco dziury korników.
Nie jest to jednak wada, a naturalna cecha tego egzotycznego drewna. Nie
ma wpływu na jego właściwości, a w późniejszym czasie absolutnie nie
zmienia struktury drewna.
Praca
Bangkirai
nie posiada w swojej strukturze krzemionki, która mogłaby wpływać na
tępienie piły do cięcia czy wierteł. Niezależnie od tego, należy używać
wyłącznie dobrych narzędzi, praca z tym gatunkiem drewna określana
bowiem jest jako „średnio trudna”. Ważna rzecz, w kontekście jego
twardości, to przygotowanie małych otworów przed właściwym przykręceniem
deski, dzięki czemu można uniknąć możliwych pęknięć.
Po
położeniu tarasu drewno Bangkirai zazwyczaj jest jeszcze dodatkowo
olejowane, choć nie jest to regułą. Ma to znaczenie wyłącznie, jeśli
zależy nam na zachowaniu ciemnej barwy drewna. Nieolejowany Bangkirai,
głównie pod wpływem wody, może szarzeć i przejawiać w swojej strukturze
drobne przebarwienia.
Olejowanie
zapobiega również tzw. patynowaniu, czyli pojawieniu się na drewnie
delikatnej, srebrzystoszarej warstwy. Jest to zasługą promieni
słonecznych, które „wyciągają” pigment z drewna. Pozostaje to jednak
wyłącznie wizerunkowym aspektem, nie wpływającym w żadnym stopniu na
długą żywotność drewna Bangkirai.
Opinia
Ze względu na swoje
właściwości Bangkirai jest świetnym materiałem budowlanym, idealnym do
używania w postaci deski tarasowej. Zapewnia trwałość oraz ładny i
oryginalny wygląd na długie lata. Głównym konkurentem, głównie ze
względu na popularność idei proekologicznych, staje się dla niego deska
kompozytowa, a więc połączenie właściwości drewna oraz nowoczesnej
technologii. Już teraz w Europie z kompozytu wykonuje się zarówno ławki i
meble ogrodowe, jak i przydomowe tarasy.
Jeśli jednak spojrzymy na
drewno Bangkirai z punktu widzenia jego montażu i użyteczności, należy
przyznać, że natura dała nam materiał praktycznie idealny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz